Toen ik student (neuro)psychologie was, kon ik best kritisch zijn op onderzoek met klinische groepen. Waarom werden er zulke kleine groepen getest, met zo weinig trials, en waarom werd er niet beter gecontroleerd voor persoonlijke factoren? Vanuit mijn opleiding in de experimentele psychologie was ik gewend aan strak gecontroleerde studies met eindeloze hoeveelheden data.
Sinds april 2024 ben ik promovendus aan de Universiteit Utrecht, waar ik een nieuwe taak ontwikkel voor visuospatieel neglect, een aandachtsstoornis die kan voorkomen na een beroerte. Voor mijn onderzoek verzamel ik data bij De Hoogstraat, bij revalidanten met en zonder neglect.
Nu ik zelf de onderzoeker ben, zie ik hoe complex en waardevol patiëntonderzoek is. Je werkt met mensen die elk hun eigen uitdagingen en revalidatiedoelen hebben: omgaan met vermoeidheid, emoties of taalproblemen. Tegelijkertijd bevind je je in een zorgomgeving waar behandelaren alles doen om revalidanten zo zelfstandig mogelijk te maken. Dat betekent soms dat ik mijn plannen moet aanpassen, want de zorg voor de revalidant gaat natuurlijk altijd voor.
Dat vraagt om flexibiliteit. Soms moet de takenbatterij korter of verschoven worden, soms kan een deelnemer de instructie: ‘vertel mij wat je ziet’ niet uitvoeren door een afasie. Het gaat er uiteindelijk om dat je samen kijkt naar wat wél werkt en kan. Hiervoor krijg ik input van behandelaren, en van de revalidanten zelf, en leer ik om onderzoek ook aan te passen aan de persoon, zonder de wetenschappelijke kern te verliezen.
Ik heb daardoor veel meer waardering gekregen voor klinisch onderzoek. Het doel is niet om het perfecte plaatje te maken (en dit is simpelweg ook niet mogelijk), maar om wetenschap en praktijk dichter bij elkaar te brengen en zo samen de zorg te verbeteren.
Tessie Hamers is promovendus bij het project Pupilmeting als een nieuwe test voor neglect.
